Junga „Odpowiedź Hiobowi” (i prof. Ziemińskiemu)

Impulsu do przypomnienia (słabo w Polsce znanej, chociaz tlumaczonej) Odpowiedzi Hiobowi C. G. Junga dostarczyła medialna dyskusja wokół książki Artura Nowaka i Ireneusza Ziemińskiego Chrześcijaństwo. Amoralna religia, która (jak można się było spodziewać) trafiła na listy bestsellerów po tym, jak ją środowiska katolickie histerycznie oprotestowały. W przeciwieństwie do mnie (chociaż protestów nie popieram) wielu recenzentom, w tym religioznawcy i profesorowi teologii, Tomaszowi Polakowi, książka bardzo się podoba. Uważamy ją za „działającą”, tzn. sądzimy, że jest ona impulsem do solidnego przyjrzenia się wielu kwestiom religijnym wynikającym z posługiwania się narracjami powołującymi się na owo przesłanie Jezusa.*

Starość, młodość i mądrość według Księgi Hioba

Jedynym miejscem w całej Biblii, w którym prezentuje się odmienny pogląd na starość i młodość, jest Księga Hioba. Ponieważ Pismo Święte nie jest spójną narracją, ale łączy rozmaite teksty, odmiennych czasów i tradycji, nic w tym dziwnego, że całość nie jest konsekwentna. Jeden z „przyjaciół” Hioba, jest wyraźnie postacią inną. Używam cudzysłowu, bowiem rola owych pocieszycieli i nauczycieli, którzy strofują Hioba i spieszą ze swoimi radami, nie jest całkowicie jasna.